Ποιες εικόνες να ξεχωρίσει κανείς, πόσες να προλάβει να απορροφήσει το βλέμμα… τα αραβικά φρούρια που λάμπουν κάτω από τον ήλιο, τους καταπράσινους κήπους των Ανακτόρων, τα επιβλητικά Τζαμιά με τους μιναρέδες να διαγράφονται στο στερέωμα, τα στενά φιδίσια σοκάκια στις συνοικίες των τσιγγάνων, το άρωμα της φράουλας στα χωράφια, τον ήχο του φλαμένκο, τις γεύσεις στα tapas, το πάφλασμα των κυμάτων στις έρημες ακτές του Ήλιου, τις χιονοσκέπαστες κορυφές της Σιέρα Νεβάδα ή τη συναρπαστική φύση των Εθνικών Δρυμών… Ο κατάλογος είναι μεγάλος αλλά ακόμη μεγαλύτερη η αίσθηση ενός υπαίθριου μουσείου που μας ανακαλύπτει απίστευτους ιστορικούς θησαυρούς και μας μεταφέρει σε άλλες εποχές…
Βρισκόμαστε σε μια από τις 17 αυτόνομες περιφέρειες της Ισπανίας, περιβεβλημένοι από τις Περιφέρειες Εξτρεμαδούρας, Καστίλλης-Λα Μάντσα, και Μούρθια, με την Πορτογαλία δυτικά, το Γιβραλτάρ νότια και τις θάλασσες της Μεσογείου και Ατλαντικού να συναντώνται κάπου εκεί στη νότια μύτη της Ευρώπης. Ξεκινώντας από την πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας, τη Σεβίλλη, θα κάνουμε μερικές από τις ομορφότερες στάσεις του ταξιδιού…
Πρώτη στάση: Σεβίλλη
Πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας, Ρωμαϊκή, Αραβική, Αναγεννησιακή, Μπαρόκ, Λατινοαμερικάνικη, φλαμένκο, ταυρομαχίες, μοντέρνα, λαμπερή, ευωδιαστή, παραδοσιακή, φιλόξενη, μεγαλοπρεπής, κοσμοπολίτικη, μια πόλη που ενσωματώνει όλα τα χαρακτηριστικά της Ισπανίας και αποτέλεσε έμπνευση για συγγραφείς, ζωγράφους και καλλιτέχνες. Σπάνια, ετερόκλητα και ασυνήθιστα μνημεία συνθέτουν ένα σύνολο απίστευτης αρχιτεκτονικής και φυσικής ομορφιάς. Η Χιράλντα (το Μεγάλο Τζαμί με το παρατηρητήριο στα 93μ.), ο Καθεδρικός με τον τάφο του Χριστόφορου Κολόμβου, το Αραβικό Ανάκτορο Los Reales Alcázares, ο Πύργος του Χρυσού (Torre del Oro), το Αίθριο των Πορτοκαλιών (Patio de los Naranjos), η αρένα ταυρομαχιών Maestranza, η έπαυλη de Pilatos, η Πλατεία της Ισπανίας, το Πάρκο María Luisa με τα 3.500 καταπράσινα δέντρα, τα ευωδιαστά λουλούδια, τις βρύσες, τα αγάλματα, τα παγκάκια και παρτέρια, το Ανάκτορο St. Telmo και το Αρχιεπισκοπικό Παλάτι, το Εργοστάσιο Καπνού, το Δημαρχείο, τα τείχη, η βασιλική Macarena με το άγαλμα της Παναγίας- προστάτιδας της πόλης, το Μουσείο Καλών Τεχνών και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, η γειτονιά των τσιγγάνων και του συνοικία του φλαμένκο Triana στην άλλη όχθη του Γουαδαλκιβίρ, η αρχαιότερη γέφυρα της πόλης, η παλιά εβραϊκή συνοικία (Santa Cruz) γύρω από τον Καθεδρικό, τα καραβάκια που κάνουν μίνι κρουαζιέρες στον χιλιοτραγουδισμένο ποταμό, οι εσωτερικές αυλές των παραδοσιακών σπιτιών στολισμένες με κισσό και γιασεμιά, τα μπαλκόνια με τα περίτεχνα κιγκλιδώματα και μικρές λεπτομέρειες σε κάθε σημείο της, καθιστούν την Σεβίλλη ένα πραγματικό Υπαίθριο Μουσείο. Προσθέτουμε τις ταβέρνες, την κουζίνα, τα φεστιβάλ, το χιούμορ και τη φιλοξενία των κατοίκων της και δημιουργούμε ένα μοναδικό σύνολο γεμάτο χρώμα, φως, μουσική, χαρά, παράδοση και ιστορία που όμοιο δεν υπάρχει στην Ευρώπη
Kαι λίγη ιστορία: Οι θρύλοι θέλουν την ίδρυση της Σεβίλλης από τον Ηρακλή, όταν δημιούργησε την πόλη Ταρσίς και την έδωσε στο γιό του Híspalo, εξ ού και η πρώτη ονομασία Ίσπαλις. Από τότε μέχρι σήμερα, γνώρισε πολλές και δύσκολες περιόδους και καταστροφές (Καρχηδόνιοι, Ρωμαίοι, Βάνδαλοι, Σουάβοι), αλλά τίποτα δεν κατάφερε να σβήσει τη μαγεία της, ενώ όλοι οι λαοί που πέρασαν άφησαν το αποτύπωμά τους στην αρχιτεκτονική, τη ζωγραφική και την χωροταξική δόμηση.
2η στάση: Κόρδοβα
Στα
Περιβάλλεται από οροσειρές που ανήκουν στο Εθνικό Πάρκο της Οροσειράς Sierra de Hornachuelos, με σπάνια χλωρίδα και πανίδα, πηγές και ποτάμια, εντυπωσιακή βλάστηση. Ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ διασχίζει τη πόλη, αποτελώντας νευραλγικό κομμάτι της πόλης, της ιστορίας της και της καθημερινότητάς της.
Kαι λίγη ιστορία: Η πόλη ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους και λόγω της στρατηγικής της σημασίας στο ψηλότερο πλεύσιμο σημείο του ποταμού, έγινε σύντομα λιμάνι ύψιστης σημασίας, για τα πλοία που μετέφεραν Ισπανικό ελαιόλαδο, κρασί και σιτάλευρα στην Αρχαία Ρώμη. Γνώρισε τη μεγαλύτερη δόξα της ως πρωτεύουσα του Μαυριτανικού βασιλείου El-Andalus, οπότε άρχισαν και οι εργασίες για τη Mezquita, το μεγάλο τζαμί που μετά από επεκτάσεις έγινε ένα από τα μεγαλύτερα του Ισλάμ. Όταν η πόλη ανακτήθηκε από τους Χριστιανούς το 1236, οι νέοι κυβερνήτες εντυπωσιάστηκαν τόσο από την ομορφιά του που το άφησαν άθικτο, κτίζοντας τον καθεδρικό τους και περιβάλλοντάς τον με κίονες και αψίδες, μεταμορφώνοντάς το στο τζαμί- εκκλησία που βλέπουμε σήμερα.
3η στάση: Γρανάδα
«Γρανάδα», όνομα αρχαίο και μυστήριο. Ίσως να σημαίνει «μεγάλο κάστρο», λόγω του Ρωμαϊκού φρουρίου που άλλοτε βρισκόταν στο λόφο Albaicin. Όταν ήρθαν οι Μαυριτανοί, με την πλειονότητα των κατοίκων να είναι Εβραίοι, η πόλη μετονομάστηκε σε Garnat-al-Yahud, δηλ. Η Γρανάδα των Εβραίων. Η «Δαμασκός» της Ανδαλουσίας (Al-Andalus) είναι μια πόλη που και μόνο η εικόνα της οδηγεί σε ανάταση ψυχής, χάρμα οφθαλμών. Το κάστρο της, τα υπέροχα κτίριά της στις όχθες του ποταμού, τα λουτρά, οι μαυριτανικές αγορές, οι μύλοι, τα Αραβικά Λουτρά, οι κήποι, τα ανάκτορα, συνθέτουν ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, αγκαλιασμένο από τα όρη της Σιέρα Νεβάδα.
Ένα από τα αδιαμφισβήτητα κοσμήματα της πόλης είναι το αρχιτεκτονικό συγκρότημα της Αλάμπρα (του Κόκκινου Φρουρίου), εξαιρετικό δείγμα ισλαμικής αρχιτεκτονικής, με τα ανάκτορα, τους κήπους και τη μαγευτική αρχιτεκτονική του 14ου αιώνα. Τρεις χρήσεις σε ένα συγκρότημα που αποτελούνταν από το φρούριο «alcazaba» πάνω στα ερείπια ενός παλαιότερου φρουρίου του 9ου αι., το ανάκτορο «alcázar» και μια μικρή πόλη τη «medina», όπου διέμεναν τα μέλη της βασιλικής αυλής. Το θερινό ανάκτορο Χενεραλίφε, ο Κήπος του Παραδείσου, στους πρόποδες της Σιέρα Νεβάδα, της ψηλότερης οροσειράς της Ισπανίας, επιβλέπει την πόλη και τις εύφορες πεδιάδες της Γρανάδας. Στο κέντρο της Αλάμπρα βρίσκεται το επιβλητικό Ανάκτορο του Καρόλου του 5ου, εξαίρετο δείγμα Ισπανικής Αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Τα κυριότερα Χριστιανικά μνημεία είναι ο Καθεδρικός με τους τάφους των βασιλέων στο Βασιλικό Παρεκκλήσι, το Μοναστήρι La Cartuja και άλλες εκκλησίες έργο Μαυριτανών εργατών μετά την ανάκτηση της πόλης, με μοναδικά στοιχεία "mudéjar". Η Παλιά πόλη, η Μεντίνα ή Albaicin, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, ακριβώς αντίκρυ από την Κόκκινη Αλάμπρα, είναι ένας συναρπαστικός λαβύρινθος από στενά σοκάκια με ασπρισμένα σπίτια και εσωτερικούς ολάνθιστους κήπους, τα "cármenes", μια συνοικία που αποπνέει ιστορία σε κάθε γωνιά, με τα μικρά μπαρ και τα tapas, κερδίζει το ενδιαφέρον των επισκεπτών. Η Plaza de San Nicolas, το ψηλότερο σημείο του Albaicin, είναι το μπαλκόνι της πόλης με θέα στο υπέροχο ανάκτορο στην κορφή του λόφου. Από το βορρά, ο λόφος Sacromonte είναι γνωστός για τις σπηλιές του και την μεγάλη τσιγγάνικη κοινότητα της Γρανάδας.
Kαι λίγη ιστορία: Οι πρώτες φυλές έφτασαν εδώ τους προϊστορικούς χρόνους με τους Άραβες να ακολουθούν τον 8 αι. Η πόλη άνθισε την περίοδο της δυναστείας των Νασριδών, (1238), γνώρισε δόξα και μεγαλείο μέχρι το βασίλειο να κατακτηθεί από τους Καθολικούς Μονάρχες (1492), Βασίλισσα Ισαβέλα της Καστίλλης και Φερδινάνδο της Αραγονίας. Έκτοτε, ως μοντέλο της νέα μοναρχίας και ενότητας της χώρας, μεταμορφώθηκε σε Χριστιανικό βασίλειο, βασιλική κατοικία και τόπος ταφής.
Κείμενο: Ειρήνη Σδράκα
